پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

من از بعضی آدم ها خیلی می ترسم. از دیدنشون عصبی می شم استرسی می شم . همش منتظرم ی بلایی سرم بیارن .آخه از اعتماد زیاد بهشون ضربه دیدم موقعی که اثلا فکرشم نمی کردم . من زورم بهشون نمیرسه نمیتونم ازشون دور بشم یا از خودم محافظت کنم . می ترسم از آدمها... آنهایی که دست می گذارند روی تنهایی ات... مجوز ورود می گیرند... و تنهاترت می کنند.... آدم هایی که سایه می اندازند روی سرت... و بی تفاوت، سایه سنگین می کنند... آدم هایی که ساده می گیری بودن شان را.... و سخت می کنند گذر لحظه هایت را.... آدم هایی که کوه معرفت می شوی برای شان.... و آنها مدام می لرزانندت با آتشفشان بی معرفتی هاشان... لازم به توضیح است که از منظر روانکاوی؛ ما بیهوده از کسی بدمان نمیاد. یا قسمتی از خود پذیرفته نشدته که در طرف مقابل می بینی. یا می‌ترسی در آینده، شبیه اون آدم بشی(خودتو درش میبینی). یا شبیه اون آدم بودی و دیگه نمی خوای برگردی به اون بودن. یا در زندگی تلاش کردی مثل این فرد نباشی. شوخی تا جدی، این متن جای تامل و اندیشه داره. بنظر می رسه ترس ما از بعضی آدم ها هم بدلیل پتانسیل بالای آنها در فراموشی وجدانیات ( اخلاق،فرهنگ،معنویت، دین) و یا توان توجیه لاقیدی هایشان باشد. آدم هایی که ملغمه ای نامتجانس از تعارضات هستند.

ظاهراً اجاره‌نشین‌ها اجاره‌نشینی می‌کنند چون پول ندارند خانه‌ بخرند. اما در واقعیت، محدودیت‌هایشان بیشتر از این حرف‌هاست. آن‌ها مجبورند مرتباً زندگی خودشان را با معیارهای دلبخواهانه‌ای تنظیم کنند که صاحب‌خانه‌ها وضع کرده‌اند: اگر بچۀ کوچک دارید، یا مادری مجرد هستید، یا هر چیز دیگری که به مذاقشان خوش نیاید، به شما خانه نمی‌دهند. یک قوم‌نگاری جدید دربارۀ کسانی که صاحب‌خانه‌ها در به درشان کرده‌اند، نشان می‌دهد فشار اجاره‌بها، تخلیه، جابه‌جایی و بی‌درکجایی چطور زندگی آن‌ها را تلخ و رنج‌آور کرده است.